مرداد ماه سال ١٣٩۶، یک زوج جوان ۸۰میلیون تومان در بانک سپرده‌گذاری می‌کنند تا پس از یک سال ۱۶۰میلیون تومان وام مسکن بگیرند و با آن یک آپارتمان ۶۰ متری بخرند.
سکه در مرداد پارسال ۱،۱۹۰،۰۰۰ تومان بود.
مرداد ١٣٩٧ آنها ۱۶۰ میلیون وام می‌گیرند. اما یک آپارتمان ۴۰ متری میخرند و باید طی اقسا‌طی ۱۲ ساله ، ۲۷۰،۰۰۰،۰۰۰ تومان به بانک پس بدهند.
اول مرداد امسال سکه ۳،۳۵۰،۰۰۰ تومان می‌شود.
اگر آن زوج جوان پولشان را بجای اینکه به بانک بدهند سکه میخریدند امروز ۲۲۵،۰۰۰،۰۰۰ تومان پول نقد داشتند که تماما مال خودشان بود و نیازی هم نبود که ١٢سال آزگار کل درآمدشان را به عنوان قسط به بانک بدهند.
در مملکتی که در آن "ثبات" یک رویاست هرگونه تلاشی هم برای ساختن آینده شبیه قمار است تا برنامه‌ریزی یک زوج جوان!
با این احوال چرا فکر می‌کنید یک سرمایه‌گذار آنقدر احمق است که به خاطر ایجاد شغل در این مملکت ثروتش را به باد دهد و از تولید داخلی حمایت کند؟