به ساعت نگاه کردم؛
شش و بیست دقیقه صبح بود.
دوباره خوابیدم،بعد بلند شدم،به ساعت نگاه کردم
شش و بیست دقیقه صبح بود!
فکر کردم هوا که هنوز تاریکه. حتماً دفعه ی اول اشتباه دیدم
خوابیدم.
وقتی بلند شدم هوا روشن بود ولی ساعت باز هم شش و بیست دقیقه صبح بود!
سراسیمه بلند شدم،باورم نمی شد که ساعت مرده باشد.
به این کارها عادت نداشت،من هم توقع نداشتم.
آدم ها هم مثل ساعت ها هستند!!
بعضی ها کنارمان هستند مثل ساعت،مرتب، همیشگی.
آنقدر صبور دورت می چرخند که چرخیدنشان را حس نمی کنی.
بودنشان برایت بی اهمیت می شود،همینطور بی ادعا می چرخند. بی آنکه بگویند باطری شان دارد تمام می شود.
بعد یک باره روشنی روز خبر می دهد که او دیگر نیست...
قدر این آدم ها را باید بدانیم،
--> قبل از شش و بیست دقیقه... <--